UA-55725853-1

11 de dec. de 2014

Carta aos meus queridos pais

Nai e pai, na miña vida aprendín a depender de todo o mundo. De vos, dos amigos, de Mariana. Aprendín a facer cousas para conseguir cariño, a ter medo porque non lograba os meus obxectivos, porque a pesares do que facía a xente acababa por fuxir de min… porque claro, se manipulas á xente para lograr que te amen, que te acepten, haberá quen sexa máis dependente do que son eu e que se sinta ben nesa situación de manipulación emocional como foron certos casos, pero a maioría fuxirá. Ou me coñecerá tan ben e de tanto tempo atrás, ou terá tanta paciencia, infinita, que aguantará.

E logo está o feito de querer caerlle ben a todo o mundo que me facía non ser eu. Así que aquí estou agora, só, tratando de aprender a quererme a min mesmo, de aceptarme, tratando de disfrutar de min mesmo e da miña soidade. E síntome mal, teño medo de perder definitivamente a Mariana, teño medo de perder aínda máis amigos, e do que máis medo teño é de non atoparme a min mesmo, de non ser quen de saír deste burato que ás veces non parece ter fondo, de perderme a min mesmo definitivamente. Teño medo si, pero non estou paralizado.

Estou loitando día a día contra todo iso.

Así que nai, pai, sei que non o fixéchedes por mal, que o fixéchedes o mellor que sabiades, que podiades, e por iso non me importa. Perdoaríavos se houbese algo que perdoar. Pero non hai ofensa así que non hai que perdoar nada… por outro lado, o resultado, que son eu, no fondo non está tan mal, máis ben todo o contrario, tendes un fillo maior que no fondo é admirado e querido por moita xente.

Quérovos moito.

Ningún comentario :

Publicar un comentario