UA-55725853-1

9 de dec. de 2013

Retrato de descoñecida no tren

Aí onde a ves, tan fermosa, co seu abrigo de leopardo... de seguro que si a miras pasar pola rúa, indolente, altiva, con seguridade e andar perigoso sobre os tacóns de matar, pensarás “que muller, iso é unha femia” e non serás quen de apartar os ollos nin de pechar a boca mentres ela camiña pola rúa indiferente a túa atención.

De seguro eu tería pensado o mesmo, alí sentado no tren, se tivese reparado antes nela, pero o certo é que entrei no vagón, sentei, saquei o libro da bolsa e nin me decatei de que un metro máis alá, do outro lado do vagón estaba ela. De seguro, se tivese reparado nela antes, non só tería pensado algo como o que ti pensaches, tamén tería pensado con desexo machista “ mirar e non tocar” ou “unha muller de dez moi por encima de min”.

Pero non reparei nela, non lle fixen nin caso, non mirei para ela nin unha vez ata que chegou o revisor cambiando o que debería ter sido polo que foi.

Eu viaxo en tren con frecuencia por motivos de traballo pero as veces tamén me apetece conducir, e por iso o que fago é mercar un bono de dez viaxes e as vou gastando aos poucos. Pois ben, ese día o revisor montoume un pequeno gran lío, pequeno porque o asunto era unha parvada, e grande porque enterouse todo o vagón. Un erro na impresión do bono que me levou 15 minutos facerllo entender, e eu, vergoñento como son, logrei ser o centro de atención dos outros viaxeiros. Foi cando o revisor saíu do vagón cando reparei nesta muller, que ollaba para min con amabilidade, e mentres regalábame un cálido sorriso cómplice faloume do incidente, como pedíndome desculpas pola actitude do revisor.

Cas cores acendidas na miña cara despois da discusión anterior non atinei máis que a devolverlle o sorriso e calando, aínda máis acalorado, afundinme no libro.

Pero xa estaba feito o mal, xa reparara nela e decatárame de que non era a persoa que aparentaba ser… polos seus movementos, por como levaba o abrigo e as gafas… pero supoño que o que máis me chamou a atención foi que tomase notas nun pequeno caderno, por outro lado xa bastante cheo de anotacións… nestes tempos de usar o móbil para todo, ata para tomar notas, nestes tempos modernos nos que atopar a alguén que escreba a man é tan pouco común como ir cantando pola rúa. Como tampouco é moi común atopar a unha fermosa e moderna muller que se poña a xogar co neno, incansable e gracioso, que senta diante súa cunha naturalidade e confianzas reservadas nestes tempos modernos a sobriños ou mesmamente a os fillos propios.

Así que reparei nela, nesa muller que parecía tan só unha fermosa muller común, pero que definitivamente non tiña nada de común, e eu, sendo aínda máis común do que xa son normalmente, consciente da súa peculiaridade pero tamén da miña vergoña, da mina timidez, tan só atinei a lle sacar unha foto… e entón pasou o inexperado… ela escoitou o disparar da cámara e volveu a ollar para min, e volveu a sorrir e cunha seguridade e unha sinxeleza que aínda hoxe, tantos anos despois me volve tolo, díxome… “Podo mirala?”…

2 comentarios :

  1. Eduardo no se expresarme en galego,mejor dicho no se escribir en galego,pero este cuento es sencillamente precioso.

    ResponderEliminar
  2. Moltes gràcies tia ... ets la millor!!!

    ResponderEliminar