Sigo a falar do curso de fotografía no Fiadeiro. Normalmente pasamos parte da mañá falando de teoría da fotografía, de como controlar a cámara para facer unha boa foto: a apertura, a profundidade de campo… etc.
Logo a media mañá o Calvario énchese de viciosos aprendices de fotógrafo aficionado, que, cámara en man, tratan de aplicar o aprendido. É curioso como algo tan trivial como un curso de fotografía pode alterar a vida de outras persoas allea: despois de tres semanas a xente xa sabe que estamos a facer un curso, e, de xeito totalmente natural deixanse fotografar.
Este sábado tocou facer retratos.
Este home por exemplo.
Ten pinta de mestre de mates ou se cadra de filosofía, dos que adoran ensinar, non como eses vellos mestres afeitos a empurrar coñecementos dentro dos nenos sen importarlles ben pouco o malos que son de dixerir sen un pouco de boa comprensión. Dos que gañaron unha enruga por cada neno fracasado que deixou de estudar pero que nunca cansou de ensinar.
Aínda así xa lle sobran dedos para contar os anos que lle quedan para xubilar, porque, este home ten un segredo inconfesable, un tan segredo e tan inconfesable que non o sabe nin o primeiro dos seus colegas do claustro de profesores. O que realmente lle volve tolo é aprender e cando xubile, vai aproveitar cada momento libre de ter que ensinar en aprender algo novo, tanto lle ten que sexa debuxo con photoshop como patchwork. Se cadra ata aprende a andar en monopatín. Quen sabe?
Este outro cruzou media África andando.
Digamos que se chama Hassan. Un día, cando aínda era un adolescente que apenas tiña catro pelos na barba, Hassan díxolle á nai que pola noite soñara cun sitio moi fermoso onde a xente comía catro veces ao día e a auga que bebían era tan limpa como o ceo do deserto despois dunha tormenta de area. E tamén lle dixo que non pararía de andar ata que atopase o sitio do soño e con toda a súa vontade nunha bolsa, votou a camiñar cunha bágoa nun ollo e unha faísca de determinación no outro. Camiñou durante meses, cada vez máis ao norte, pola sabana, polo deserto, polas montañas. Cruzou un pequeno mar e seguiu camiñando, e a pesares de non atopar o lugar do soño, non desfalecía.
Un día Hassan, moitos pasos despois, chegou a Vigo e entón pensou que non era o lugar do seu soño pero que lle gustaría ter soñado con aquel sitio, e así foi que, pensando que mellor que perseguir un soño é ter un lugar onde soñar, decidiu quedar a vivir alí.
Ou ela que nos tempos mozos foi cavareteira e bailarina de varietés. Mirades esa cara de alegría que ten e que as enrrugas non son quen de tapar? Falan dunha nena sen parada, todo o día bailando e cantando, alegrando a calquera que a tivese preto.
Un día pasou unha famosa compañía de variedades por Vigo e ela marchou con eles sen pensalo nin dúas veces. A nai, en segredo, alentaba os desexos da filla, pero o pai, un mal bicho que só tiña dous principios, o futbol e cumprir a súa vontade polo santo dereito que lle dába ser o home da casa, non aceptaba a vida artística que afastaba á súa nena do único obxectivo, pensaba el, que unha muller podía ter, que era atopar un marido e formar unha familia. Tal como deus mandaba.
Pasaron os anos, e tras moitas alegrías e moitas tristezas a muller volveu a Vigo, e agora, tras vivir ao seu gusto tal como cantara fai temo o Sinatra, ca nai xa morta, pasa o tempo alegrando de novo a vida aos seus veciños e coidando a un pai desagradecido que ten moito máis do que nunca mereceu, e ela, que ven sabe o que valeu a súa vida, ri polo baixo e quere a un pai que nunca soubo querer a ningúen.
E como non, a dous cans.
O grande xa ten seus anos. Xa deixou atrás os tempos de andar ás cadelas, xa deixou fillos polas catro esquinas de Vigo e se a vida fóra valorada por iso, entón a súa levaría unha boa puntuación. Pero por desgraza as cousas non sempre foron tan sinxelas, que tamén lembra os tempos de vivir naquela granxa, atado sempre a un pau, con comida no prato uns días e outros nin o cheiro. E tamén lembra, como non, os paus que levaba de aquel home sucio, seboso, que non sabía vivir sen alcol e sen bater en alguén, uns días no can, outros na muller e nos fillos.
Claro que el ben o sabía, que a todo porquiño lle chega o seu San Martiño, porque un día, por correr atrás del co pau non se decatou de que o fillo andaba co tractor, e o fillo non se decatou (ou non quiso decatarse) do pai que corría co xuicio anubiado, como sempre, tras o can, e a reixa, que normalmente só valía para abrir regos, fixo xustiza.
Logo atopou otros donos, uns realmente bos, e agora pasa os días coidando dese anano que durme pracidamente ao seu carón soñando, posiblemente, nunha boa chea de osos. A vida, non é tan mala.
Pode ser que as historias dos retratos non sexan verdade (moita casualidade sería, non), pero como eu miro eses retratos e que queredes que vos diga… eu vexo un mestre que quere aprender por variar, un emigrante subsaharián chamado Hassan, unha vella cabareteira e un can que lembra a súa vida. Vos que mirades?
Ningún comentario :
Publicar un comentario