Fai moitos, moitos anos, tantos que nin os vellos do lugar lembran xa, nunha praia xunto ao mar, había un grupo de amigos, e naquela praia xunto ao mar (sei que soa ridículo, pero apetecíame homenaxear a Poe) medraron xuntos e viviron centos de aventuras. E de entre todos eses amigos había tres, tres en especial, que eran inseparables, que se fixeron inseparables, mellor dito, co paso do tempo, e aínda que cada un colleu camiños moi diferentes, souberon atopar, cada un, un oco para os outros dous no seu propio corazón.
E logo pasaron moitos anos e seguiron medrando, por dentro e por fora, e chegou un momento no que xa non eran tan só tres, foron cinco, e logo, algún ano máis adiante, viu Leon, e logo Dani, e logo Olimpia, e logo Hugo e finalmente Raul. E así os amigos pasaron de ser tan só tres a ser dez…
Sempre pensamos que é unha mágoa porque o tempo non pasa querendo pero pasa, ano tras ano, de vagariño… pero sempre esquencemos que as lembranzas non, sempre están aí a pesares de que non sempre estean ao noso alcance, por moi agochadas que estén. Lembranzas de días de verán interminable ao sol, de baños, deliciosos baños, de tirarse das gamelas, pero con coidadiño, non vaias pisar o risón, de escaparse polo monte buscando agocharse dos vixiantes ollos dos adultos, de días de nubes e xogos na area, de deitarse xuntos nas rochas rindo, contando segredos, de primeiros amores, de longos paseos en bicicleta... Tardes de correr dun lado para o outro, de paseos en zodiac ata as bateas, polo monte, de risos, de brincadeiras… tardes de miles non, de milleiros de complicidades…
Tardes, e días, e noites interminables, que de súpeto desapareceron do verán para aparecer, uns anos despois na Semana Santa en Portugal… con aqueles paseos interminables polo camping de Albufeira á luz da lúa, pola praia de Armaçao…
Como non vos vou querer eu aos dous? Con todo o que teño compartido con vos? Ata un corte no beizo por un golpe que non era golpe… tantas confidencias e consolos… Decídeme… como? E as vosas parellas e a eses fillos tan marabillosos que tendes!!!! Non cambiaría por nada do mundo, por cen vidas que vivira, se en cada unha desas vidas puidese volver a coñecervos.
E é por iso que me sentín tan feliz ese fin de semana. Por que sentín que con vos estaba onde tiña que estar… como se o meu fogar verdadeiro estivese aló onde vos atopedes. Sei que é unha parvada pero no fondo, vos tamén sodes a miña familia. Porque puiden xogar e ser feliz cos vosos enanos marabillosos… enterrarme, ensinarlles… facer de tío postizo… xa sei que non é ser pai, pero quédame a sensación de que non se me daría mal… Son uns nenos encantadores, cariñosos, intelixentes, divertidos, guapísimos os cinco.
Despois dun ano horrible como teño pasado, atoparvos eses días e sentirme como se tivese de novo quince anos foi marabilloso. E non só iso, porque grazas a vos unha persoa moi querida afastou nubes do seu ceo.
Meus amigos… sei que isto soa cursi pero tanto me ten, non vos boto en falta porque vos levo no corazón.
Ningún comentario :
Publicar un comentario