UA-55725853-1

15 de out. de 2014

Cicloxénese da enésima orixe

Noite de cicloxénse e de soidade que gustaríame ter ocupado escribindo poesía épica de emocions e enerxía a flor de pel ou chea de sons románticos que falasen de rúas molladas e fotografías en branco e negro de bodegóns urbanos que intentan describir esa delicada canción, pero non, eu non son quen de escribir poesía, tan só enrebesada prosa, oscura prosa distorsionada polas gotas de choiva que caen sobre o parabrisas do meu coche na ronda eterna que non parecera acabar de darse nunca.

Tan só podo soñar... a non, nin sequera iso, agora ata o soño se me nega con espertares angustiosos e estridentes acompañados de insomnio que vai deixando as súas pegadas no meu corpo, no meu ánimo.

Pero isto xa é o pasado. Hoxe chove na soidade das rúas molladas polas bágoas de escuras nubes que trae o vento violentamente dende o alén, dende terras cálidas que dende o outro extremo do océano fan brincadeira desta noite desapacible, fría, gris, desta terra condenada a un outono húmido, apagado... ou non, porque de súpeto parecera que pasou a tormenta interior, esa que parecía rematar máis aló do infinito do cotío, como se esa tormenta do eu mudase na cicloxénese climática que nos fai esquecer un verán que xa parece moi lonxe, e esa mudación deixa atrás, dentro de min, alegrías, forzas, enerxías que suben dende o máis baixo ventre, polo bico do estómago, e logo polo esófago e se estenden dende alí polo diafragma ata os pulmóns envolvendo así con forza o corazón que fai de bomba e manda directas as enerxías que deixou atrás a tormenta ata a cabeza e entón todo parecera coller sentido e desexo poder escribir, mágoa non ser poeta, pero polo menos escribir todo. Ata as rúas molladas, os xogos das luces atravesando, distorsionadas, as gotas de auga no cristal. A soidade que queda atrás cando un só pensa en acurrucarse con ledicia baixo a manta para ignorar esta noite desacougante... xa está pronta esa hora para min e aínda queda traballo que facer.

Afora a cicloxénese parecera que acougara. Pero non é certo... tan só é un suspiro.

Cicloxénexe 151014 011

Cicloxénexe 151014 018

Cicloxénexe 151014 026

Cicloxénexe 151014 029

Cicloxénexe 151014 034

Cicloxénexe 151014 040

Cicloxénexe 151014 044

Cicloxénexe 151014 048

Cicloxénexe 151014 050

Cicloxénexe 151014 064

Cicloxénexe 151014 074

Cicloxénexe 151014 082

Ningún comentario :

Publicar un comentario