Imposible

Unha frase que atopei estes días na rúa e que parece que está feita para min.

O IMPOSIBLE SÓ TARDA UN POUCO MÁIS.

É unha frase que atopo case todos os días escrita nunha parede dunha das rúas que leva á miña casa, Taboada Leal se mal non me engano, unha desas empinadas que serven como pretexto aos que non son de Vigo para falar mal da cidade… “e que Vigo ten unhas costas…” Eu non son de Vigo pero xa debo ter algo de vigués porque as costas da cidade xa non me importan un carallo, nin sequera cando ando en bici. Resulta que xa non me chega con atopala día si e día tamén cando saio de casa para ese lado, porque, se saio da miña casa podo ir tan só para dous lados. Hai persoas que poden ir para tres lados e outros que non van para ningún. Eu non, eu podo ir para un lado e para outro, o camiño é o mesmo, polo menos no que se refire aos pasos dados. O outro día baixando polo outro descubrín que alguén pintara esa mesma frase xusto alí, do lado das escaleiras.

Sei que non é certo, que son cousas que pasan, pero é divertido pensar que as cousas suceden por algún motivo, por que alguén está a conspirar en contra túa, aínda que neste caso creo que debería dicir que alguén está a conspirar a favor miña. Pódese dicir así? Alguén, sabedor da miña vida cacofónica e descolorida decidiu escribir a frase nun dos camiños que uso habitualmente, pensando que ese era o único que usaba, sen saber que eu son unha persoa que foxe da repetición como os gatos da auga. Pero esa persoa debe coñecerme ben, e decidiu poñela no outro lado, no outro camiño, para que eu poda lela todos os días. Case tería sido mellor que a escribise xusto diante do meu portal, alí hai oco, aínda que non sei se quedaría ben do lado da famosa frase antiabortista “Na miña cona mando eu”.

Sexa como sexa, que de fantasías tamén se vive, é unha frase que me fai pensar, que me fai loitar por cambiar ese imposible que son eu e por tratar de acadar outras cousas que agora eu considero que son practicamente imposibles. Tan só hai que dar tempo, porque ata as cousas máis difíciles acaban por chegar. O imposible só tarda un pouco máis. Claro que a frase leva agochado moito máis do que di. "Valgo máis polo que calo que polo que digo", dicía un famoso biógrafo ao igual que esta frase, que tamén cala máis do que di. Porque non vale con esperar a que chegue ao presente ese imposible. A vida sería unha merda moi grande e moi cheirenta se nos limitásemos a esperar. E moi curta.

Hai que encher cada momento de vida, hai que estar presente, vivir o presente. Diso se trata, iso é o que di a frase. Que as cousas chegan pero levan o seu tempo e mentres temos que medrar, que mellorar.

Dixo Paulo Coelho: “Só unha cousa converte en imposible un soño: o medo a fracasar”. E Rabindranath Tagore: “Deixame só un pouco de min mesmo para que poda chamarte o meu todo”. Gústame especialmente esa última. Quizais non estea a entendela ben de todo pero encántame. Eu entendo que quere dicir que se ti mesmo non te aceptas a outra persoa nunca poderá ser un todo para ti. Eu levo toda a vida con medo a fracasar e polo tanto fracaso. A miña vida está chea de imposibles que nunca se fixeron realidade. Agora iso acabouse, acabáronse os fracasos sen triunfos… si, quizais aínda volva a fracasar, pero ao final acabarei por lograr o imposible. Se logrei adelgazar e manterme sen recaer, se logrei cambiar tantas cousas, porque non vou ser quen de lograr cambiar de todo ou canto menos aceptarme? Vou lograr o que desexo, vaia se o vou facer.