Querida Tánxer… en algún momento destes meses quixen volver atrás no tempo, pero non pode ser, e non porque o tempo só corra nun sentido como a auga do río, non, non é por iso, é porque no fondo xa non quero: a miña vida empezou de verdade o día que me dixeches que necesitabas tempo, que non mo tomase á tremenda. Pero eu tomeino á tremenda, e tomei todo o medo do mundo e perdín o pouco que quedaba de min en min. E iso foi bo, porque se un quere atoparse, primeiro debe perderse. E vaia se me perdín. Tanto que te perdín a ti tamén… tiven tanto medo que pensei que nunca máis te atoparía. Ou se cadra por iso tiña medo, porque só era quen de pensar que te perdera para sempre. Agora iso xa non me preocupa.
E por iso gustaríame pedirte perdón, perdón por non respectarte, por non respectar a túa decisión. Pedirte perdón por ser tan lento, por tardar tanto tempo en aprender, en entender. Pedirte perdón por non decatarme do teu espazo e do teu tempo, de que non son meus, de que meu só hai a miña vida e nada máis, de que eu non podo facer nada, de que non teño que facer nada, que ás veces é necesario non facer nada porque son os demais os que teñen que facer algo, que hai que deixar aos demais que fagan cousas. Pedirte perdón por non ter paciencia, por ter medo, por non decatarme de que non son eu o dono da razón, de que non son dono de nada. Pedirte perdón por deixar de escoitarte, por non saber ver que ti só necesitas alguén que te escoite. Pedirte perdón por ser tan estúpido que só quero ver as cousas cos meus ollos, que non me paro a pensar que ao mellor debería ver as cousas cos ollos dos demais. Pedirte perdón por non confiar en ti e menos aínda en min mesmo, eu debería ser a primeira persoa na que debería confiar. Pedirte perdón por propoñerte constantemente, por agobiarte constantemente, por non conformarme con ser o teu amigo. Pedirte perdón por non decatarme de que son o home que non pretendías atopar para compartir o que pensas, o que sentes e moitas aficións, moito máis do que pensarías atopar, e que aínda así me atopaches. Pedirte perdón por non saber vivir a miña vida, por non saber quererme, por ser un neno, por non saber ser o home que precisas, por non saber apreciarme tanto como para que todo saíse realmente ben. Por non saber esperar a que ti me buscases. Pedirte perdón por deixar que o pasado controlase a miña vida e por pretender ser un adiviño que coñece o futuro, no canto de centrarte en cada bo momento do presente. E xustamente por iso, pedirte perdón por todo o que teño perdido de gozar nestes meses ca muller máis marabillosa que teño coñecido nunca. E definitivamente, pedirte perdón por ser un controlador, un manipulador… por non ser comprensivo. Por ser tan egoísta. Por ter perdido o norte e a miña brúxula, por terme volto un tolo desesperado que non podía esperar, que non podía agardar o tempo que ti precisases e tomarse o seu propio tempo para gozar da súa propia vida. Por non valorarte de verdade.
Ogallá algún día me perdoes e volvas a confiar en min, porque a miña vida empezou cando te coñecín.
Ningún comentario :
Publicar un comentario