Retoume un xirasol, unha desas fermosas flores altas, grandes e amárelas, desas que teñen fachenda porque atrévense a mirar directamente ao sol, sen medo a queimar os seus ollos, nin a perder as súas plumas e caer, con mortal necesidade, ao mar. Ben, en realidade retoume unha Xirasola, e retoume a dicir porque escribo, porque teño esa teima polo papel, a tinta, os bolis, os teclados, por entintar os meus pensamentos, por crear cousas, historias, mundos que só existen na miña cachola… e eu, sabendo que ela non é Violante, nin eu un Quevedo pensando escribir sonetos, penso, abstraído, si… por que escribo? Pois como sempre que quero contestar a algo así, non son quen de escoller un só motivo, eu son así… necesito varios… varias respostas…
A primeira é fácil, porque me sae de dentro, porque de súpeto nos meus dedos hai unhas palabras que unhas veces aparecen primeiro na miña cabeza e que outras son como borróns que van collendo forma e xeito con cada tecla que pulsan, con cada liña que marcan. E eses días os meus dedos, as miñas mans, parecen moverse soas pero non é certo, as ideas son as que flúen soas dende os miolos ata os ollos. Alí soltan retallos de imaxes invocadas ou imaxinadas e ás veces obrigan a saír bágoas que escoltan, polas meixelas, a esas historias que só buscan recrearse un intre na miña boca, no meu padal, deixar amargos ou doces sabores na miña lingua, arrepíos nos dentes, ou, ás veces un sorriso involuntario. Logo baixan polo colo, síntoo porque pulsan forte a vea xugular, que as leva, nun pequeno desvío, como nunha viaxe imposible, polo corazón. As veces apetécelles viaxar máis e baixan ata o estómago… alí síntoas como bolboretas ou remuíños, pero non se paran moito, volven subir ata os pulmóns cheos de aire, e ao expirar, toman impulso e cólanse polos ombreiros ata os brazos, por onde baixan rápidas atraveso dos túneles carpianos, facendo resoar cada un dos osos do metacarpio como pequenas campás, e saen finalmente polas puntas dos meus dedos.
E tamén a segunda, que é tan fácil como que teño a cabeza chea de historias que contar, historias que me gustaría escoitar, historias nas que gustaríame perderme, que ás veces písanse as unhas as outras e case non teño tempo nin de gardar un simple guión delas porque neses momentos a miña cabeza é a pota a ferver na lareira da miña alma. Xa o dicían os Doors, “Déixame durmir toda a noite na túa cociña da alma, quentando a miña mente xunto ao teu suave forno”.
Tres… porque sempre quixen vivir grandes aventuras, grandes romances, grandes traxedias… son un home apaixonado que viaxei polos mapamundis que atopei na miña vida a falta de viaxar todo o que quixera por meridianos e paralelos. Cantas veces non teño seguido as rutas dos grandes conquistadores, dos grandes aventureiros nos mapas? Cantas veces non teño desexado dobrar o cabo Fornos para gañar o meu aro? Ou atravesar a Amazonía sobre unha “jangada” de madeira? Ou indo máis lonxe aínda… non terei eu soñado con que vivía marabillosas aventuras na illa de Kirrin… non terei imaxinado en cada illote, un castelo abandonado, un barco arruinado nas pedras e unha cova onde agocharme dos malos. Ou, volvendo a tempos actuais, quen fora un gordo editor que decide facer o que lle di o corazón para poder ser por fin libre da súa agobiada e asustada mente.
Porque leo é a cuarta: sempre lin, porque en segundo da EXB non quedou, na biblioteca da clase, un libro sen que eu o lera, deboraba libros igual que deboraba unha barra de pan enteira ao chegar a casa, porque hoxe en día podería perderme entre esas fermosas árbores negras plantadas en brancos campos de celulosa reciclada en papel de libro durante días enteiros e só vivir do sustento desas historias e das migallas de pan do camiño que van deixando atrás os membros da compañía.
A quinta é porque existen outros mundos, outras vidas, outras terras e eu nunca poderei ir a elas. Soño con viaxar a Trantor e a Hyperion, a Illa Misteriosa, a Samarkanda, ou simplemente a Marte, á Lúa, a Troia, ou, por non ir tan lonxe, a Gondor. Quen non gustaría de marchar uns días ao Estambul dos Califas, ou a un máxico New York onde todo pode pasar. Eu morro por coñecer un Londres onde hai un home lobo que cambia de corpo e os magos exipcios fan tratos con horribles pallasos que andan sobre zancos. E se alguén imaxinou todo iso… por que non eu?
E enlazando co anterior ven a sexta razón que é que se cadra é certa esa teoría de que a nosa mente é tan incrible que cada historia que creamos faise realidade en outro universo tan real como é o noso… porque unha pregunta lévame a outra… por que escribo? Porque teño imaxinación. E que é a imaxinación? De onde veñen esas ideas? Que as crea? Acaso deus non pode ser un home de outro universo que nos ten imaxinado? Acaso iso non podería ser tan real como un ser superior que creou ao mundo en sete días?
Sete: por que me peta, por que teño alma creativa, romántica, aventureira, apaixoada, soñadora, esperta, inquieta, activa. Porque non me vale calquera cousa, non me conformo con pasar por aquí e punto, quero deixar a miña pegada: o mundo está cheo de conformismo e así nos vai. Eu quero plantar unha árbore, ter un fillo e escribir un libro. Unha praia faise con cada un dos seus grans de area… e eu son pequeno na inmensidade inimaxinable do universo pero quen di que o que eu fago non pode ser xusto a diferenza entre que unha xigantesca pedra caia ou quede no sitio?
Oito… porque si.
Nove… por que non?
E para o final a décima, que é para min a máis importante, porque sempre mireime como un tipo xigantesco, un bruto, case un mono ou un oso, alguén feo e deforme, que de pequeno quería escribir pero chegaba aos concursos e ás redaccións da clase, e facía cousas que parecían historias na miña cabeza pero que carecían de vida algunha no papel. E de súpeto un día, eu, este tipo peculiar que, segundo dicía un vello compañeiro de facultade tiña dedos que parecían penes (si, digo penes, escribo penes, grito penes, cada vez máis alto), renaceu e colleu un boli, ou un teclado, fixo un blog e comezou a escribir historias… contos… e xa non eran mortos antes de nacer por que eu descubrín que era quen de imaxinar e crear vida. E ese día, ese tipo deixou de mirarse feo e deforme, se non grande, fermoso… vivo.
E ti... por que escribes?
