UA-55725853-1

12 de abr. de 2014

As zocas e o mariñeiro (2)

Chegados este punto debo contarvos outra historia que de seguro aínda lembrades porque ten pasado fai nada. Lembrades que fai dúas semanas afundiu un barco de pesca? Si, o Mar de Arousa, o que bateu contra un portacontenedores cando saía a faenar. Morreron cinco mariñeiros e salváronse de puta milagre os outros cinco. Aínda non se sabe que pasou, unha historia moi rara, porque parece ser que o piloto virou para babor cando debería ter virado a estribor…

Si ambas luces dun vapor,
pola proa tes avistado,
debes caer a estribor,
deixando ver o teu encarnado.

Penso que é claro, non é? Pois ninguén sabe por que pero aquela noite o piloto, que pensou que o cargueiro se lles botaba enriba, caeu a babor cruzando a ruta do outro e facendo inevitable a abordaxe. Só deus sabe o que pensaría o piloto, o que miraría, só deus o sabe. O único certo é o que pasou despois, que o barco grande bateu contra o pequeno e o pesqueiro tardou tres minutos en afundir levando con el á metade da tripulación para o fondo do mar. Pobres homes, pobres homes. Que mal farían eles para unha morte tan terrible? Porque eu ben o sei, non hai morte peor que a do afogado… se cadra a do afogado que non aparece máis, que o comen os peixes e que a familia non ten corpo que enterrar… non sei, eu unha vez case afogo e tremo só de lembralo. Logo tiven que aprender a nadar para poder te-la competencia de mariñeiro, xa levaba eu case vinte anos no mar, que daquela andaba polo mar arriba moito mariñeiro que non sabía nadar.

Deixádeme que tome outro grolo e sigo… a cousa é que o rapaz contoume a historia do seu amigo, a do negro, e por que andaban os tres, de troula por Vigo adiante, vestidos con aquelas roupas…

O home negro era de Ghana e chamábase Ibrahim. Tamén era mariñeiro e levaba no mar catro anos, xusto o tempo que levaba vivindo na Galiza. Estivera en outros barcos pero ata facía dúas semanas era mariñeiro de certo barco… imaxinades cal? Pois si, do Mar de Arousa. Xusto o día do accidente facía tres meses que traballaba nel... pero a deusa sorte, esa que fai que a corrente che leve para o lado bo cando aboias só no mar, ou a que fai que esteas na cuberta no canto da bodega cando o barco afunde, quixo que ese día, ao home ao que estaba a substituír Ibrahim lle desen a alta.

Porque o outro mariñeiro ghanés, o amigo de Ibrahim, o que morreu e aínda está desaparecido, tivo un pequeno accidente e colleu unha baixa, e foi substituílo Ibrahim, que botou tres meses a traballar marea tras marea no Mar de Arousa, ata que un día, o seu amigo curou, déronlle a alta e Ibrahim, deixou de traballar. De seguro que ese día pensou… menuda merda, e agora que fago, e de seguro que mirou con envexa como o seu amigo marchaba a traballar no pesqueiro. E ese día, así o quixo a sorte, o Mar de Arousa bateu contra un portacontenedores e afundiu, levando con el a catro galegos e un ghanés que acababa de coller a alta.

E Ibrahim, despois dos choros, despois do abraio, despois do medo que lle paralizou o corpo durante días, debeu sentir unha alegría da vida tan grande que dous amigos del o colleron e o levaron de esmorga como se non houbese mañá, e pensaron que había que facer que aquela noite fora especial, fora inesquecible, facer algo diferente, engalanarse pero de xeito diferente e pensaron, que pode haber máis diferente que un home de Ghana vestido con roupas tradicionais galegas?

Así que esa noite saíron os tres de troula, vestidos como fai douscentos anos, dous galegos e un ghanés que acababa de nacer de novo. Por que vos aseguro, amigos, que iso é o que sentía Ibrahim, que renacera.

Eu, ca cara chea de bágoas non daba creto ao que estaba a escoitar. Abraiado quedara e, dándome a volta, collín ao Ibrahim, e despois de darlle un bo apertón de mans, abraceime a el e só atinei a darlle os meus parabéns, como se o pobre do home acabase de ter un neno, cando o que viña de nacer era el mesmo.

Mirándolle para as zocas cas axeitadas polainas por riba, pregunteille se lle resultaban cómodas e el contestoume nun castelán complicado que si, que lle gustaban aquelas roupas moito e que facía tempo que quería vestilas, e entón eu, como quen non quere a cousa comecei ca cantar, xa medio bébedo, ca miña ronca voz…

Nosa Señora da Guía,
ai da Guía de mariñeiros
coida da nosa cuadrilla
toda de mozos solteiros.

As zocas e o mariñeiro (1)

Ningún comentario :

Publicar un comentario