UA-55725853-1

2 de abr. de 2014

O principio da Indeterminación (III)

Parte 2. Cantidade de movemento.

Lucía sabe que vai chegar tarde e nótaselle que está preocupada. Non, non se trata realmente de preocupación, trátase de medo, pero non dese medo irracional como o que temos de nenos porque sabemos que algo agóchase debaixo da nosa cama e non somos quen de nos mover, que sabemos que si botásemos unha ollada había desaparecer, tal é o poder da nosa imaxinación e da nosa mirada de nenos. Non é ese medo. É o medo chamado angustia. É o medo que nos enche o corpo porque nos imaxinamos o perdidos e o mal que nos imos atopar se non se cumpren as nosas expectativas.

Ben certo é que os homes son os únicos animais que sofren e angústianse imaxinando unha situación desagradable… A quen non lle ten pasado? Non vou dar aprobado ese exame, imaxinas, e os nervios toman o teu corpo e andas como asustado, énchete algo feo e noxento, e entón ti estudas máis, ou lle pisas o acelerador porque non tes ganas de chegar tarde outra vez a esa cita, non cambiarás nunca, que sempre me tes esperando, xa estou acostumada… pero un día…

Lucía vai chegar tarde e hoxe ten medo. Porque leva sete anos fora da súa terra entregada a súa tese. Porque sabe que de non marchar hoxe non o fará nunca máis. Porque sabe que foi feliz estes anos, pero que quere outra cousa, quizais unha vida que recorda do seu pasado, unha vida que algunha vez viviu, que quixera recuperala. E que ten morriña da súa familia, da súa terra… dos seus amigos.

Lucía vai chegar tarde e ten medo, porque fai xa sete anos que marchou e está asustada pola volta, polo que deixou atrás, porque a terra, a familia, os amigos que mandou á merda xa fai tanto tempo vanllo votar en cara. Ou ela pensa así. Ten medo de que lle pregunten porque marchou.

Lucía, Luca, tamén tiña medo cando marchou, moveuse para fuxir e agora, despois de tantos anos, agora que atopou un camiño, agora que se atopou a si mesma… agora que por fin descubriu quen é, que confía no que é, que é decidida e que sabe que non lle asusta máis a vida, agora descobre que o voltar asústaa.

Pero tamén ten medo do que deixa. Como fai sete anos. “Éche gracioso” pensa, “a vida é como unha onda sinusoidal”. “As cousas repítense cunha certa periodicidade. Daquela, cando marchei para acó, estaba asustadísima, polo que deixaba, polo que non coñecía, polo futuro, e agora, agora vólvese a dar o mesmo conto. Daquela tocoume vivir o seno, o val da onda, e agora, despois de pasar a cresta, un ciclo despois, volvo a atoparme no mesmo sitio, no val de novo.”

Lembranzas, sempre as lembranzas, pensa, que os homes somos os nosos recordos, que o que non lembra o que lle aconteceu non é nada, somentes unha pálida sombra de si mesmo, e por iso véñenlle as lembranzas, no taxi, camiño do aeroporto.

Ela nunca saíra da terra, que só coñecía ese anaquiño do mundo. Xa o dicía o libro de xeografía: Galicia é o territorio xeográfico limitado polo norte polo mar Cantábrico, polo oeste polo océano Atlántico e polo sur polo río Miño, o pai Miño, e que limita polo leste co Principado de Asturias e as provincias de León e Zamora, e polo sur con Portugal.

Para ela nunca existiran nin Asturias, nin León, nin Zamora, só apenas Portugal. Fora algún que outro mércores a feira de Valença cos seus pais, a mercar toallas, e a dar unha volta pola fortaleza, que bonita que era, sempre quería subirse as murallas e ollar o río Miño pensando que era unha princesa, pero só era un desexo que logo non cumpría, que nena máis obediente. Tamén ten ido á Vilanova da Cerveira, os sábados, o máis lonxe que chegara fora a Caminha, onde o pai mercaba viño verde ou ben Mateus Rossé ou Porto Ferreira. Eses días de moito andar eran días nos que se comía arroz con frango ou bacallau no forno. Logo na casa, miraba as botellas e lembrábase da fortaleza. Canto tempo vai aló…

Pero á fin, despois de voar de Santiago a Madrid, vai pasando por riba da súa terra e non a recoñece, cruza por riba do mar de Arousa e de repente xa non está na Galiza, na terra nai, xa pouco vaise vendo, alá embaixo, as illas Cíes, que bonitas, canto lle gustara aquela vez que fóra de excursión cuns amigos, no verán, un ano que aprobara todas en Santiago… e pensa na curvatura da terra e no cabronazo do Colón, se non fora por el podería ver sempre as Cíes, cando desaparecen da súa vista.

Síntese unha personaxe rosaliana e quixera lembrarse daquela poesía, ou era unha canción de Amancio Prada?, non importa que a ela nunca lle chamaron esas cousas, ela sempre foi de M80 e non lle sae a letra, só a música, que lle gustaba a súa nai, a naiciña que queda alá atrás naquela curva do mundo, tarareaa pero só faille sentirse máis morriñenta, máis afundida na súa singularidade. Non ve nada, a luz non sae dela, e chora, chora polo que quedou atrás e polo que virá.

Lembra, cando chegou aló, a Massachusetts, tan perdidiña, apenas un pouco de inglés conseguía falar, que mal o pasou os primeiros días, non coñecía a ninguén, todo distinto, canto fixera o ridículo. E logo chegara o coñecemento ese que todos ou casetodos os humanos temos dentro de nos, ou se cadra é algo que está en cada un pero que uns o saben e outros non, ese coñecemento de que todo pasa e que a situación mala non é eterna, se cadra tampouco a boa, e todo empezou a encaixar, xa non dicía “time” por “weather” cando falaba do bo tempo que facía eses días, xa empezaba a pasar desapercibida, xa era un máis. Tranquilizouse.

Por aqueles días sucedéralle algo realmente estraño, algo que a marcara máis que o resto dos seus sete anos nos USA, un suceso que a levou ó camiño onde se atopa agora. Meses máis tarde, dándose de conta un día de que se movera, de que algo mudara nela, mirou cara atrás na súa vida e recoñeceu a orixe do seu cambio naquela data.

Fora un 12 de Outubro, que a alguén lle dera na residencia onde vivía, na que a única hispana era ela, por celebrar a festa da hispanidade. O certo e que ela pronto decatouse de que aquel non era o ambiente ao que ela estaba acostumada, e pronto soubo que nun futuro próximo pediría un cambio de residencia ou buscaría un piso para compartir ou para ela soa no campus, que ben o sabía, agora era unha boa adiviña. Naquela residencia ela tiña un cuartucho que polo tamaño lle recordaba ó da rúa Galeras en Santiago, pero nada máis, polo resto eran o sol e a lúa, ata tiña calefacción central e dúas ventás (e non era frío, non) polas que descubrira a fermosura outonal das árbores, que alí non tiñan piñeiros nin menos eucaliptos, só frondosas árbores caducifolias, que chegado o tempo vestíanse con follas de todas as gamas das cores dende o verde ao pardo, a cor da caída, pasando polo vermello e o amarelo.

E tamén tiña uns compañeiros que pasaban os días pensando en cal sería a seguinte festa, xa lle perdera a conta das que levaban feitas nos case que dous anos que levaba alí, uns compañeiros ós que case sempre conseguía esquivar.

“Mirade, hoxe é que teño a regra, xa sabedes.”
“Grazas por invitarme á festa, pero xusto mañá teño que ir falar co meu titor.”
“Non podo, síntoo moito – i´m sorry, que vou pasar dous días de seminarios e necesito descansar.”
“É que este frío vaime matar, máis me fode a min que xa levo case tres semanas co catarro…”

E eses compañeiros non pensaban en renderse e tentábana unha e outra vez. Cómo non ía ser así, que ela era a única rapaza hispana que miraran na súa vida, e iso que ela parecía tan caucásica como a que máis, e logo estaba ese estraño acento cantareiro que ela tiña, que os volvía tolos a todos e a algunha que outra tamén:

“Xa me diredes o pouco que se parece o meu acento galego ó da xente de México, pero nada, que esta xente non se entera”, contáballe ós seus pais cando falaban por teléfono unha vez ao mes.

Un día unha das súas amigas contoulle o da festa da Hispanidade, que a facían por ela. Ían disfrazarse con traxes típicos españois e a facer sangría, e traerían música flamenca e que tiña que ir que se non lles parecería mal. Ela, que seguía a ser a rapaza sinxela e atenta que sempre fora así, dixo que si, sen darlle importancia o do flamenco, nin a nada diso, que decidira que o ía pasar ben, tan contenta que estaba por aquela festa.

Farolillos e guirnaldas, luces de festa, traxes típicos sevillanos ou cordobeses, un rapaz vestido de toureiro e unha cabeza de touro, fino e sangría, e “Los del Río” soando dende algures nun aparato de música, mesturábanse con xente falando en inglés e soltando polo medio algún que outro “olé” con goma de mascar entre os dentes.

“Creo que xa bebín demasiada sangría, Luca vou parar.”
“Si, xa miro, Lizzy, xa empezas a falar castelán...”

Nunca pasara unha festa igual. Ela, Lucía, o centro de atención dos homes que non a deixaban nin a sol nin a sombra, que se apresuraban por ver quen era o primeiro, e das mulleres, non de todas, mortas de ciumes, que eses eran seus homes.

E de súpeto sucedeu. Acercóuselle un rapaz sen disfrace, a ela xa non lle importaba, que xa bebera bastante sangría e todo lle parecía ben, todo era alegre, e que non era ela, era outra, xa lle botara o ollo a un… Empezaron a falar en castelán, el falaba de carallo, que estivera pasando unha boa tempada en España e gustáralle moito.

“E de que parte de España es?”
“Non vas a saber, da igual.”
“Que va, que recorrín toda España dun extremo ó outro, seguro que sei”
“Bueno, pois eu veño da Galiza…”
“Da Galiza! Oh!, eu estiven alí, fixen o camiño de Santiago e namoreime daquilo… é a parte de España que máis me gusta, moi bos costumes, tradicións, a máxia…”
“Ah, si? Olé – e ela sen recoñecerse a si mesma, medio bébeda, díxolle- meu toureiro guapo!”

De súpeto mirouna, e súa cara mudou, tiña unha expresión que ela non soubo definir, como si ela fora el e sentise vergoña, de si mesma, que cousas pensaba, debería deixar de beber, que a sangría levaba moito azucre e subíase moito:

“Non o entendo, non sentes vergoña por deixar que te trate así toda esta xente? Para eles por ser española xa tes que ser andaluza e a ti impórtate ben pouco. Deberías dicirlles fachendosa, que esta non é a túa cultura, que en España conviven diferentes pobos e que un deles, o teu, ten unha cultura tan rica ou máis que a do sur. Non o entendo, téñovos envexa ós galegos polo que tendes e ti…”

Non rematou de falar. Deixou de mirala e marchou, e Luca non soubo que dicir.

O Principio da Indeterminación (II) O Principio da Indeterminación (IV)

Ningún comentario :

Publicar un comentario