Despois de unha brutal semana de vacacións da Reconquista, semana de festa en festa e tiro porque me toca, pasar o domingo de pateada era, para min, un plan máis que apetecible. O sábado pola noite pintaba serán tranquilo despois de concerto de Grupo da Morte pero o órdago á chica nunca vai ben e a noite plantoume un par de pitos que me deixaron cunha festa ben rachada. A cousa é que liouse o serán, e ao final, marchamos de Fozara rozando ás seis da madrugada, en plan "pechaseráns", que xa facía tempo. Si a iso lle sumamos unha noite de licor café e pandeireta no Eicho de Dar Queridiña, outra noite similar no Galo do Vento despois de foliada... e os catro días da REC (si, dixen catro... eu che maldigho Santiago Veloso)... ben... erguerse para comer tranquilamente macarróns con grelos mentras miro o último e terriblemente bo capítulo de Breaking Bad, e logo ir camiñar non era precisamente un mal plan...
Sobretodo si un podía ter unha das mellores compañías posibles... a miña amiga Sara, cantareira ocasional, teatreira de corazón, performadora sustituta, esquiadora, corredora, e centos de cousas máis... unha delas, un sorriso e uns ollos que botan felicidade para todos lados.
E non o vou dicir de outro xeito... costou subir por aquelas costas, por aquelas pedras, custou moito para un corpo grande e vikingo como o meu... custou moito polas horas e horas de esmorga que leva acumuladas... pero, pero, pagou moito a pena. Non só pola compañía, que sempre se agradece, se non tamén polas vistas que hai no Galiñeiro, que non as pode haber mellores... e o que non o crea que mire as fotos se non lle apetece subir ata alá arriba.
Gabeando polas pedras como cabra montesa botei ben fóra os vapores acumulados desta semana trouleira que vou tardar en esquecer, e espero, en repetir, e tamén parte dos bichos que levan semanas a fozar na miña gorxa facendo do meu cantar un aquel digno de Paquirríns e Cía. E tanto botei que ao chegar ao penedo máis alto apuraba respiración axitada e insuficiente, pero iso non impediu que gozase dos amplos ollares do Val Miñor e Baiona, Monfero, Gondomar...
e do vello CUVI de pasadas experiencias e do gran Vigo de presentes vivires, non me impediu recoñecer as Cíes e as Ons case no horizonte, e no fondo, case no límite do ollar, Sálvora na entrada da miña ría de Arousa e apenas recoñocibles, a península do Grove a un lado e Corrubedo na punta, ao outro...
E tamén contraluces de nubes contrastadas en brancos e negros sobre ceos azuis e verdes luminosos, pasando pola carta de grises enteiriña, como se o ceo desa tarde quixera ter un balance de brancos exacto, un equilibrio de grises exquisito, un punto de negros irrepetible.
Ningún comentario :
Publicar un comentario