Rosa dos Ventos

Un ramo de rosas na mesa era o sinal e a vella cafetería o lugar, pero a pesares de ter a certeza de que necesitaba dar aquel paso, nin o fresco recendo das rosas nin a familiaridade do café lograban afastar do seu corpo a sensación de estar a cometer un erro. Os grolos de café alternaban pensamentos dicotómicos, xustapostos. Eran o valado que separaba a idea revestida de medo que case o impulsaba a fuxir correndo daquel suoroso padecemento, do pensamento de que era un acerto facer aquilo porque aos seus anos xa non tiña moito máis que esperar da vida e das mulleres.

Nunca fora un home afortunado no referido ás mulleres e empezaba a perder a esperanza agora que achegábase lentamente o horizonte dos cincuenta. Dúas parellas máis ou menos estables e unha voda que lle deixou un balance de catro ou cinco anos bos, outros tantos de discusións e amarguras, e dous fillos que apenas pasaban un par de meses ao ano co pai, pero iso non quería dicir que fora un home triste e aburrido, máis ben o contrario, posto que aprendera dende ben neno a cultivar a felicidade nas pequenas cousas, nos momentos máis sinxelos e irrepetibles.

Atopaba alegría e felicidade en preparar comidas ou ceas para amigos, no cheiro do café nesa vella cafetería, en pasar as tardes lendo un libro sentado na solaina do salón da súa casa para atoparse de súpeto lendo ca vermella luz do solpor ou pasando o domingo no monte co seu can e a súa benquerida cámara fotográfica arroupado polo cheiro a terra mollada que tanto lle gustaba. Tiña tendencia á melancolía e esa tendencia súa facíalle percibir con máis forza a súa soidade, polo que cada certo tempo enfocaba os seus esforzos e o seu tempo en atopar unha muller ca que compartir esas pequenas felicidades.

En outros tempos chamaba a algún vello amigo sempre disposto para a esmorga e os dous asaltaban os locais do Casco Vello tras un espiritualizante precalentamento a base de viños e licor café por tabernas das que case coñecían cada pedra. Eses tempos quedaran atrás, os vellos amigos que non casaran xa non vivían na cidade ou desapareceran por completo da súa vida, polo que ante a súa última etapa melancólica exerceu de improvisado doutor do seu propio corazón e receitouse novas menciñas máis acordes cos novos tempos modernos. E así, el, nado home analóxico nos tempos de Franco cando o máis electrónico que un neno podía chegar a coñecer era un Tren Payá, tirouse de cabeza pero con manguitos e gorro ao océano virtual, e durante un certo tempo a fonte das súas pequenas alegrías foi a adquisición da competencia necesaria para transformarse nun auténtico home dixital.

Teimudo como era non tardou en mercar un portátil, obrigado compañeiro alí a onde ía, e pronto enriqueceu o seu vocabulario con novas modernidades de orixe anglosaxona como “memoria RAM”, “web”, “wi-fi” e moitas outras; abriu contas de correos, contas en páxinas sociais, en páxinas de fotografía, ata considerou seriamente facer o seu propio blog; e cando por fin entendeu que informatizárase nun nivel aceptable para un home da súa idade, deu o paso definitivo e comezou a buscar nas páxinas de encontros por internet.

Tras varios intentos errados coñeceu a Rosa dos Ventos. “Apaixoada, namorada da vida e dos solpores, non agardo atopar nin un Brad Pit nin ao amor da miña vida, tan só un alma amiga que me axude a afastar algo de soidade da miña casa. Se non buscas unicamente unha boneca de feiticeiras curvas ao mellor enfeitízate a miña persoa. Atrévete”. Detrás daquela declaración de intencións había unha muller tímida que, fisicamente, non tiña nada de especial agás un soriso misterioso que só descobreu cando por fin deron o paso de falar, torpemente ao principio, pola webcam, outra das palabras do novo vocabulario dixital recentemente adquiridas.

Atreveuse e aos poucos días xa estaba enganchado das súas conversas áxiles, apaixoadas, intelixentes… divertidas, da comodidade de estar cunha muller que nunca lle esixía nada, porque as cousas xurdían con naturalidade, sen presas, enfeitizado literalmente dunha rosa que non esperaba atopar, un rosa que estaba a sementar nel sementes das que sentía agromar sensacións que tempo atrás dera por perdidas.

E ela? Que sentía a pequena Rosiña por el? Pasaban os días pegados o un ao outro, separados nada máis que polo incontable baleiro tecnolóxico, case xuntos sen estar realmente xuntos. Deixaban a cámara posta mentres facían as tarefas das casa, falábanse na distancia dos seus fogares e a simbiose virtual chegou ao grado de comer e cear xuntos. Acompañados na soidade mutua das súas vidas. Cada día sentíase máis e máis atraído por ela pero a mesma dúbida asaltáballe continuamente: e ela? Que sentía ela? El debullaba as palabras de Rosa tratando de atopar o corazón da mazaroca pero no canto de millo tan só atopaba capas e máis capas de cebola e uns días estaba convencido de que os sentimentos dela eran parellos aos seus e outros recoñecía, desgustado, que ela só buscaba unha amizade.

Con todo, entre eles apenas coñecíanse o nome, e por non saber, non sabían nin a cidade onde vivía o outro, e por iso un día, sorprendéronse cando el comentou que o parque polo que lle encantaba pasear antigamente fora un cemiterio e ela, entusiasmada, cos ollos completamente abertos, preguntoulle se non se chamaría o Parque de Bonaval… “Claro, coñécelo?” contestou el, “Home, como que son veciña túa!”.

A consecuencia foi inevitable, porque ese coñecemento foi un punto de non retorno para os dous. Tiñan que coñecerse en persoa. O venres, na céntrica cafetería da que el era asiduo cliente e por aquelo de que a xente na realidade cambia moito el levaría un ramo de rosas.

E alí estaba el, suando como un adolescente, agardando por aquela muller coñecida e descoñecida mentres trataba de dicirse entre unha deshonrosa fuxida a tempo ou un honroso encontro que terminase definitivamente con aquela marabillosa e virtual relación. Que prato prefería?, de prato principal encontro final máis, de sobremesa, atoparse con que a Rosa dos Ventos virtual non tiña nada que ver ca real? ou pasar do prato principal e quedarse co segundo, unha longa, feliz pero insulsa relación por internet con alguén que nunca sabería si era real ou non?

Pero ela retrasábase.

De súpeto a camareira, ca que tiña moita confianza, achegouse a el. “Mira, unha muller acaba de darme isto para ti” e deixoulle unha folla de papel dobrada na mesa. Era dela.

“Querido, debo pedirche desculpas. Son unha covarde, pero é que non podo facer isto. Prefiro manter a ilusión de que a ti e a min, xuntos, iríanos moi ben a que polo feito de nos coñecer en persoa vaiamos afastándonos así poucos, emporcallando a lembranza dos bos tempos que pasamos cando só había entre os dous unha pantalla de ordenador. Sei que son unha ilusa. Non quero ser outra cousa. Non te esquecerei nunca e espero que ti non o fagas: gardarei na miña memoria os bos recordos de algo que non existiu, de algo que non foi emporcallado polo lado escuro do ser humano. Ata sempre.

Rosa dos Ventos”