UA-55725853-1

4 de abr. de 2014

Dez anos

Pasan os anos e un non pode deixar de botar a vista atrás... de ollar o camiño recorrido, mirar o que ten feito, o bo e o malo. Este mes fago dez anos traballando no porto, aínda podo lembrar aquel primeiro día de traballo, e creo que iso merece escribir sobre elo e sobre o que teño feito neste tempo.

Aquel día non foi moi diferente ao de hoxe... tamén chovía. Lembro ir dar roldas con Fran, facer un xiro estúpido nunha parte ridícula do peirao, lembro que el me contou como as pombas comían o grao de millo húmido pola choiva e que lle medraba no estómago e logo facíaas rebentar dende dentro (en dez anos non vin nada diso) e logo lembro pasar o resto da mañá co Xefe de Servizo, o Sr. Prieto Barbeito, que me tivo varias horas nunha esquina dun peirao, baixo a choiva, despois de que amarrase un barco, falándome de como se debían facer as cousas, de como era todo no porto, da súa vida de capitán de navío... lembro que eu non sabía moi ben que facer, nin uniforme tiña aquel primeiro día. Lembro que me caeu moi ben, a pesares de que naquel momento pensaba que aquel home que non paraba de falar parecíase, ca súa barba branca impecable, máis a un avó contando batallas aos seus netos que a un Xefe de Servizos Portuarios. Pareceume un home digno de confianza e, certamente, aínda que eu sei que cometeu moitos erros nos case seis anos que traballei con el, non me enganei.

Ese foi o primeiro día de traballo... logo viñeron máis mañás de ir a traballar durmindo pouco (non son home de deitarme cedo), ensinarlle a un compañeiro que un pode aprender a facer o no da garabata mirando en internet, broncas e máis broncas, risas, parrafadas, tardes interminables ao sol, noites aburridas baixo as estrelas... roubos e accidentes, turcos que non querían volver a embarcar no seu barco e que, chorando como nenos, só pensaban en volver á súa terra... chourizos da merenda, mariñeiros borrachos que saen de festa co uniforme e que logo resulta que son o cociñeiro polo que levan esperando dúas horas no barco para que fagan o almorzo... tantas historias.

Pero esas son e serán historias do traballo. Logo están as outras que para min son máis importantes... Por exemplo, ao pouco tempo de entrar a traballar no porto, deixar á que foi, durante catro anos, miña moza de Pontevedra. Non hai moito que contar de iso pero o certo é que eu non a quería... facía tempo que deixara de querela. Ese día cambiou a miña vida.

Eu sempre fun da música tradicional, sempre pero a miña relación con esa muller afastoume pouco a pouco dela. Deixei de ir aos ensaios de Malveiras, deixei de ir ás festas, de tocar, de cantar, de bailar. A ela non lle gustaba nada… de feito con ela fun á miña primeira Estalotada, no Pampín, non aguantamos nin dez minutos nela. Foi deixalo con esa rapaza e igualiño que cando soltamos un péndulo, volvín ao meu sitio. Durante ano e medio non parei de ir ás foliadas, a algún serán, ás Estalotadas, a todo canto había… ás veces marchaba para Santiago e quedaba alí dous ou tres días. Non tiña parada. Era como se quixera recuperar todo o que deixara de vivir nos catro anos anteriores, como se quixera limparme de tantas noites de discoteca e pachangada pontevedresa a golpe de pandeireta e licor café…

Logo, como o péndulo que volve ao outro lado recorrendo o seu camiño na procura do equilibrio, pasei por nove meses afastado da música tradicional, engaiolado por muller tola con dous fillos. Tan só nove meses, pero terribles, horribles, de pesadelo. Nada bo quedaron deles.

E o péndulo segue a moverse, vai para o lado contrario de novo, volven á miña vida os seráns, e as foliadas, e a músicas, as gaitas, os bailes… e aparece unha muller marabillosa chamada Guadalupe… Nese momento pareceu que o péndulo empezaba a parar, que xa atopara o equilibrio. Sete anos pasaron así, pero as inseguridades fixeron que se movese de novo, e aquela relación, por momentos fermosísima, acabouse e chegaron os choros, os erros imperdoables, tratar de cruzar un deserto infernal cheo de espellismos, as desesperacións e as obsesións. Canto dano che fixen Lupiña, canto, e canto o sinto. Non hai confesionarios dabondo na Cristiandade para o meu perdón. Como quen non quere a cousa xa pasou un ano, porque o desenlace horrible desa parte da miña vida comezou a cristalizar fai xusto un ano, na Reconquista do 2013.

Non sei, non me considero supersticioso. Son case máis empírico que outra cousa aínda que como bo galego, quen sabe se haberá ou non meigas… pero o certo é que de haber un ano malo na miña vida este tiña que ser o ano 13 do século 21. Non podía ser de outro xeito. Foi como unha pequena morte, en certo modo morrín, e agora toca renacer polo que podería dicirse que este é o ano 0 da miña vida. Todo vai por ciclos, dez anos pasaron traballando no porto… e, despois desta miña morte en vida, virán outros dez que empezan hoxe cun pequeno renacemento, porque en realidade, non pode haber vida sen morte. Ata nun mesmo.

O ano pasado foi un ano de crisis… pero tamén de Crisis… e de Bego, e de Xela, e de Edu, e de Alba… e algunha xente máis a que irei incluíndo nesa lista de persoas marabillosas do 2014, xente que a pesares do pouco que os coñezo quero moito. Quen ten presa por coñecelos? Teño dez anos por diante antes da seguinte paixón, morte e resurrección. Xente que de non ter recorrido o camiño que recorrín nunca tería coñecido. Ou si, pero non sería o mesmo.

Así que miro atrás, ata aquel 2004, e logo máis atrás, a 1994 e incluso antes, e miro fotos daqueles tempos e penso, joder, son eu ese rapaz tan guapo, tan ben feito, tan alegre? Como podía ser eu ese rapaz? Canto tempo perdín cas miñas inseguridades que me facían ser feo e horrible só aos meus ollos? Ben… sabedes cal é a resposta? Que grazas a esas persoas que mencionei antes, e a outras, como a Ton, a Patri, a Bárbara, a Olga, a Santi, a Raquel, a Marcos, e Miguel (e os museros), e a Sandra, e aos amigos da panda e algúns máis que fun atopando polo camiño, grazas a eles, os meus corenta anos non foron tempo perdido.

2 comentarios :

  1. Xenial coma sempre! cando se fala co corazón as cousas sempre saen ben...os ciclos existen e están aí para todos...e máis ou menos cada dez anos tamén teño eses grandes cambios, eses momentos que te marcan...a vida é unha aventura, e hai que aprender a disfrutala. saúdos

    ResponderEliminar
  2. Claro que si... diso se trata, mirar atrás para seguir adiante...

    ResponderEliminar